obozowej śmierci najważniejszą więź ze światem stanowiła więź uczuć. Dopiero w sytuacjach skrajnego wyczerpania i zakłócenia świadomości głodem i chorobą poczucie tej więzi gasło. Zdarzało się jednak, że trwało do końca.<br>Wyjątkowe sytuacje i przelotne spotkania więźniów z obozu kobiecego i z obozu męskiego pobudzały potrzeby uczuciowe. W warunkach obozowego terroru wyrosły nieliczne wielkie miłości. Od samego początku odarte były z tajemnicy łączącej zakochanych. Istnieć mogły tylko dzięki pomocy innych więźniów, przekazujących słowa i listy, organizujących spotkania. Wokół wielkiej obozowej miłości tworzyła się legenda, solidarna pomoc i solidarne milczenie. Tajemnicy dwojga strzegli przed esesmanami wszyscy więźniowie (nawet funkcyjni). Zdarzało się też