Marty. Znalazła ją. Rozkazała:<br>- Wytłumacz jemu.<br>Milczano. Kilkakroć przełknęła ślinę, poruszyła wargami - zadziwiła się jak gdyby, wreszcie rzekła:<br>- Trzeba posłyszeć. Ja znowu dziś wieczór... słyszałam. I teraz jestem człowiekiem... Teraz mogę... to grać.<br>Doktor załamał palce, aż trzasnęły stawy: chwyciwszy kasetę rzucił się do wyjścia, w progu przystanął.<br>- Proszę pilnować tętna. Jeżeli zacznie słabnąć, telefon jest w książce, mieszkam o trzy domy.<br>&lt;page nr=204&gt; Marta przesunęła dłoń na przegub Róży: puls bił mocno, choć powoli - jak młot. Róża drzemała.<br>Weszli Władysiowie. On blady, z rozdętymi nozdrzami, z brwiami u krawędzi czoła, ona - stateczna.<br>Nikt o nic nie pytał. Władyś opadł na fotel w