biały obrus i jak co dzień westchnęła. W tym westchnieniu mieszał się smutek i tęsknota, duma i poczucie własnej wyjątkowości, radość, że coś się udało ocalić, i złość, że tak niewiele. Każdego dnia Helena odprawiała misterium rozkładania czystego obrusa, choćby ten wczorajszy nie miał jeszcze żadnej plamy. Okrywała stół śnieżnobiałą tkaniną, którą wyrównywała i wygładzała tak długo, aż z każdego boku zwisało jej dokładnie tyle samo, a ślady po złożeniu były ledwie widoczne. Tylko to udało jej się ocalić z dawnych czasów. Z dzieciństwa, które upłynęło w innej epoce i wśród innych ludzi. Kto dziś docenia śnieżną biel obrusa? Przecież nie