W strefie przewagi akumulacji możliwa jest identyfikacja powierzchni letniej na podstawie właściwości fizycznych albo cech chemicznych warstw lodu, badanych we wkopach śnieżnych lub rdzeniach wiertniczych. Najczęściej stosowanymi przesłankami są: wyraźna nieciągłość pomiędzy starym lodem lub firnem a młodszym śniegiem powyżej; poziom zanieczyszczeń materiałem mineralnym; największa wartość stosunku (g) izotopów stabilnych tlenu (O/O), co oznacza wyższe temperatury podczas kondensacji śniegu; wyraźna szreń wewnętrzna lub warstwa lodu; wyraźne różnice gęstości, albo jeszcze inne kryteria. Dla pewności najczęściej stosuje się dwa lub więcej kryteriów łącznie. Na płaskowyżach lądolodu antarktycznego ablacja jest bardzo mała, bez dostrzegalnego topnienia na powierzchni, dlatego poziom z okresu minimum