do chorego. Chwilę stała w niezdecydowaniu, wreszcie wyjąkała:<br>- Lucek, pójdę po księdza... wyspowiadasz się, będzie zawsze lżej...<br>- Zostaw mnie... po co mi głowę zawracasz... obejdę się.<br>- Przecież ci to nie zaszkodzi... proszę cię, zgódź się!<br>- Odejdź... nie znęcajcie się nade mną... dajcie mi skonać spokojnie.<br>Mówił chrapliwym szeptem. Gdyby mógł, toby krzyczał. Próbował nawet głowę unieść do góry. Dziewczyna odeszła, zanosząc się od płaczu. Wytworzył się nastrój bardzo przgnębiający. Zygmunt chodził wielkimi krokami po pokoju. Na podwórku ktoś grał na harmonii i mała dziewczynka śpiewała smutną i głupią piosenkę o matce, o szpitalu i o głodzie. &lt;page nr=288&gt; Płacząc ciągle, Teodozja zamknęła okna