od siebie. Że wszystko jest do chrzanu. To zaczyna być tak, jak z tremą przed ważnym koncertem. Niepokój pojawia się dużo wcześniej. Robię się wtedy nieznośny dla otoczenia, nie jem, nie śpię, noszę ten koncert w sobie, a potem marzę, żeby się nie odbył. A gdyby się naprawdę nie odbył, tobym chyba zwariował. Tak samo z konkursem. Jęczę, a zdechłbym, gdyby się odbył beze mnie. <br>Czy ja naprawdę jestem zimny? Że nienawidzę literatury w muzyce?... Jak mi się opowiada jakieś historie... maluje tak zwane uczucia?... Dla mnie muzyka musi wyrażać to, czego nie można wyrazić w żaden inny sposób. To jest