w trakcie tej kolosalnej pracy nie traktować zbyt poważnie samego siebie i swojej opatrznościowej roli. Krótko mówiąc, przepis na idealnego prezydenta wolnej Czechosłowacji, który by najprawdopodobniej nasi dyskutanci po długich sporach ustalili, wyglądałby następująco: powinien być autentycznie dobrym dramatopisarzem o autentycznie silnych przekonaniach moralnych, zrównoważonych przez autentyczną zdolność do pluralistycznej tolerancji i kontrolowanych przez autentyczne poczucie humoru.<br> I tu niespodzianka (to znaczy, niespodzianka wyłącznie dla zaszytego w jaskini pustelnika albo kogoś, kto właśnie się obudził z trwającej przez rok klinicznej śpiączki): w roku 1989 rzeczywiście był na świecie przynajmniej jeden żywy i względnie dobrze się mający kandydat, w którego wypadku ta