jako zetknięcie z Absolutem, <br>czyli z niczym nie uwarunkowaną 'nicością absolutną', nie oznacza istnienia <br>jakiejś wyodrębnionej sfery sacrum. Nie można wyodrębnić sfery sacrum, <br>ponieważ transcendencja w świecie 'absolutnie sprzecznej samotożsamości' <br>jest immanentna, na co wskazuje paradoksalny sąd: &lt;q&gt;"Człowiek jest i jednocześnie nie jest 'buddą' ".&lt;/&gt; Warto zauważyć, że w wypadku sprzecznej <br>tożsamości transcendencji i immanencji następuje przekroczenie antropologiczno-<br>biologicznej perspektywy ludzkiego wymiaru. Jednak z punktu widzenia <br>'logiki paradoksu' to, co przekracza 'jaźń jednostkową', jest z nią tożsame. <br>W świecie 'absolutnie sprzecznej samotożsamości' transcendencja polega <br>na wyjściu poza 'ja' rozumiane w kategoriach podmiotu i przedmiotu <br>poznania, czyli 'ja' będące bytem w sensie heideggerowskiego