ją<br>wołam.<br> Zmarszczyła brwi, a ja czekałem, kiedy te najcudowniejsze oczy<br>spoczną na mnie i przestaną się płoszyć.<br> Trzeba znać oczy Heleny.<br> Trudno o coś równie uroczego.<br> Wreszcie spojrzała, gdzie należy, i zobaczyła mnie w oknie za<br>kratą!<br> - Cześć! - zawołała.<br> - Co tu robisz?<br> - Czekam na ciebie! - darłem się z okna trącając moich kompanów.<br> - Tutaj teraz mieszkam!<br> - Mieszkasz? - spochmurniała.<br> - Chyba chciałeś powiedzieć, że przenieśli cię do tej sali?<br> - Czy nie na jedno wychodzi? - zawołałem.<br> - Świetnie, że jesteś!<br> - Wiwat! - nie zdzierżył Piotr.<br> - Wiwat! Na cześć pani Heleny trzykrotne... Hip-hip, hura, panowie!<br> Odkrzyknęliśmy zgodnie na trzy głosy.<br> - A czegóż wy tak wiwatujecie? - zaśmiała