wzory,<br>Wiekopamiętne dęby, choinowe bory,<br>Płaczcie, sosny rzewniwe, miasto łez żywicę<br>Lejcie, proszę, obficie przez martwą źrzenicę.<br><br>Niech się dowie, Alfee, twoja Aretuza,<br>Niech wiedzą Syracusae i dorycka Muza,<br>Że umarł, umarł nam już polski Orfeus, i on,<br>Ozdoba, Lechu, twoja, słowieński Amfijon.&lt;/&gt;<br>(Żal I)<br><br>Jeśli Klonowic szukał potwierdzenia tej tradycji u Kochanowskiego, to mógł ją znaleźć w młodzieńczej twórczości łacińskiej, w Epitaphium Doralices, a w przetworzonej formie w Trenie I. Ale w porównaniu z Kochanowskim i w porównaniu z greckim wzorem jest Klonowic nieco manieryczny: kondensuje cechy klasycznego stylu epicedialnego i mnoży nazewnictwo mitologiczne.<br>I nie Żalami nagrobnymi wpisał się