jest ważne z punktu widzenia praktyki <br>zen. Chociaż pojęcie 'praktyki stopniowej' (chiń. jianxiu; jap. zenshu) było <br>zakorzenione w tradycji buddyjskiej, wielu mistrzów zen krytykowało ją, <br>twierdząc, iż prowadzi do 'oświecenia stopniowego'. Wyróżnienie poszczególnych <br>faz praktyki oznacza bowiem, że można być trochę mniej lub trochę <br>bardziej oświeconym. <br>Z tego powodu w tradycji zen pojawiło się paradoksalne pojęcie 'praktyki <br>nagłej' (chiń. dunxiu; jap. tonshu), które odnosi się właśnie do praktyki <br>niestopniowej. W czasie niestopniowej praktyki nie następuje transformacja <br>'jaźni jednostkowej', a jedynie odkrycie jej drugiego dna, czyli perspektywy <br>'absolutnie sprzecznej samotożsamości'. <br>Z tego powodu wielu mistrzów zen podkreślało, że wybrana przez nich <br>metoda