wąsach. W pozostałe dni trzymał się Wojtusia. Łaził za nim jak wierne psisko. Gdy razem szli ulicą, nikt nie ważył się zakpić z Kuca. Teraz Kuc jęczał żałośnie, szarpiąc Wojtusiową ręką, i pokazywał na drzwi sklepu. Zygmunt przeszedł niezauważony. Minąwszy aptekę oraz drogerię Rogulskiego, dotarł do kamienicy.<br>Swą gorycz postanowił tradycyjnie wyładować na lokatorach. Na parterze poszczękał skrzynką na listy, z tupotem wbiegł na pierwsze piętro i raptem wrzasnął z całych sił:<br>- To dziecko jest martwe!<br>Słyszą na pewno. Oj, słyszą. Rozbawił go bezsens sytuacji, tym bardziej że za drzwiami na drugim piętrze, niczym odpowiedź, rozległ się płacz dziecka.<br>- Martwe jest