twarz jej, szczupła i ponura, wydała mu się znajoma, bure jej oczy gdzieś kiedyś patrzyły na niego tak jak teraz: chłodno i bez wyrazu. "Ale gdzie, gdzie to było?" Gorączkowo szukał jedynego miejsca, które by się kojarzyło z tymi oczyma - wiedział, że takie miejsce istnieje. "ŤPacyfik, tylko ŤPacyfik. Garderoba - nie, trafika - nie, hotel korytarz - aha! Jest! Ręce szorstkie i głos Pauliny: ŤAle idźże ty, głupi. - To ona".<br>Wiedział, że go poznała i domyśla się, że ją poznał. "Dlaczego się nie odzywa? Zaciąga się papierosem i nic nie mówi, tylko patrzy. Może myśli, że jej nie poznałem? To nawet lepiej, pójdę sobie