równoległe istnienie dwóch sektorów - starego i nowego, z których każdy funkcjonuje według innych zasad. Istnieniu dwóch sektorów towarzyszy stosowanie przez państwo dwóch zestawów instrumentów - bezpośrednich i pośrednich - ukierunkowanych na odpowiadające im sektory. A jednak jeżeli tylko pozwala się na rozwój nowego sektora i związanych z nim instrumentów pośrednich, to postęp transformacji jest zapewniony. Równocześnie, jeżeli tylko nowy sektor - w którym, można zakładać, wydajność jest wyższa - rozwija się dostatecznie szybko, to braki wydajności starego sektora są możliwe do zniesienia, a cała gospodarka również wykazuje tendencję wzrostową (Murrell 1992; Poznański 1992).<br>W publikacjach pochodzących z Europy Środkowej rzadko pojawiają się porównania z Chinami