upojeniu ruchem, nie w wielości odbieranych fantazmatów, ale w próbie stabilizacji tych rozedrganych relacji, w próbie negocjowania z rzeczywistością pola wspólnego, pola, którego zmienność nie zagrażałaby istnieniu: w wyrywaniu rzeczywistości ("rzeczywistochy") z niebytu - po to, by ubezpieczała byt jednostkowy poety i istnienie indywidualne w ogóle.<br>Stąd ta mania zapisywania "wszystkiego", troska o byt i zabieganie o "wzajemność". W wierszu Prędko prędko! czytamy:<br>&lt;gap&gt;<br>Trzeba działać sprawnie, byle jednak nie za szybko:<br>&lt;gap&gt;<br>Prędko, prędko, ale bez niecierpliwości. W rytmie.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m" type="mon"&gt;<br>inga iwasiów<br><br>&lt;tit&gt;Poetyka i tempo&lt;/&gt;<br><br>Zbliżmy się do tekstu, pytając, jakie narzuca nam tempo? Miary metryczne, gatunki symulujące wypowiadanie, ustabilizowane konwencje - skończone światy udające