moja, piękno jest dla nieszczęśliwych, którzy nie kochają. Kocham ciebie, jestem szczęśliwy"... A ona popatrzyła na niego, takiego starszego, poważnego w tej kusej marynarce - i nie czuła już wrzodów, tylko płomień... i płakała ze szczęścia. Ach, Jadwiga, powiedz matce swojej, że ja ten obraz długie lata nosiłam w sercu jak truciznę. Gniewałam się, nie rozumiałam. A teraz rozumiem. Rozumiem, jak to jest, kiedy piękno już nie obchodzi. I rozumiem, że łóżko wdowy może być trumną. To jej powiedz ode mnie. <br>Usunęła dłoń, wstała, podeszła do okna. Jadwiga także wstała - bez słowa. Dzwonek zabrzmiał w przedpokoju, mężczyźni rzucili się ku drzwiom, otwierano