ziemia. Jego głęboko osadzone oczy, jego wiarę w życie, jego miłość. Odchodził ode mnie zostawiając mnie bardziej samotną niż wtedy, kiedy nie było go jeszcze. Nie umiałam się z tym pogodzić. Nie płakałam już, ale obserwując suchymi oczyma przygotowania do pogrzebu - on w ostatnim pokoju, przywieziony &lt;page nr=71&gt; z Krakowa w zamkniętej trumnie - czułam, jak rośnie we mnie bunt. Matka przyniosła z miasta czarny kapelusz i welon. Stałam długo przed lustrem patrząc na swą czarno obramowaną twarz.<br>Pamiętasz, powiedziałam ci już, że miłość była moim sprzymierzeńcem. Podczas tych wszystkich dni, kiedy byłam z nim razem, zapominałam o tym, że nie wolno mi było