dalej woda ścieka na spodeczek. Woda życia lśni w promieniach słońca. Ładnie. Siadam wśród ludzi i też sobie patrzę. Ławeczka wygodna, ładnie dobrany kolor. Wszystko płynie. Strumień spacerowiczów i wycieczki widzów jak szara kolorowa piechota. Dzieci, kobiety, dorośli, starcy. Z placu i na plac. Przy Grobie Nieznanego Żołnierza, przy zniczach, trwa prawdziwy teatr - prawdziwi żołnierze, piękne chłopaki. W dobrze skrojonych mundurach. Dumne twarze. Na straży pamięci przeszłości. Ruszyli. Krok w przód, w lewo zwrot, znowu w lewo. Wyprostowani, jak automaty zdyscyplinowani. Patrzę w oczy żołnierza. Na murku siedzą dziewczyny. I one patrzą. Teraz i żołnierz zezuje na dziewczyny. Ma uśmiech Mony