ale ówczesna ich różnorodność wskazuje na dłuższą ewolucję. Torbaczom australijskim udało się przetrwać do naszych czasów. Zapis kopalny ewolucji ssaków łożyskowych sięga w głąb późnej kredy (co najmniej do koniaku; Daulestes). Wyodrębniły się już wówczas główne gałęzie rozwojowe (ryc. 16.12, 16.13), choć wciąż niewiele się różniły pokrojem i trybem życia od współwystępujących torbaczy (z powodu krótszego pyska mniej było zębów policzkowych). Ich zróżnicowanie nie było zapewne większe niż różnorodność budowy ciała w obrębie pojedynczej rodziny dzisiejszych ssaków. Trzeba znawcy budowy koron zębów, by odróżnić od siebie różne ich rodzaje. Niemniej, każdy spośród kilku podobnych do <br>&lt;page nr=415&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>szczura i bliskich sobie