improwizacji, jakby nie mogąc zdzierżyć naporu swej wesołości. Nie bez znaczenia jest również to, czy dożynki kończyły żniwa na chłopskich pólkach, czy też ich korowód zatrzymywał się przed dworem i czekał, aż na białym ganeczku pojawi się dziedzic w towarzystwie małżonki. W pierwszym przypadku wyglądały skromniej, lecz za to śmielej tryskała z nich owa żywiołowa radość. W drugim - a jest to przypadek częstszy - upływały z ceremonialną statecznością, w którą prawdziwie plebejskie akcenty nie zawsze mogły się wedrzeć i najczęściej jawiły się w swoich zastępczych, starannie lukrowanych wersjach - opisywał w "Kalendarzu Polskim" dawne zwyczaje związane ze żniwami Józef Szczypka.<br><br>&lt;tit&gt;&lt;dialect&gt;Hołdomas&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>Również na