demokracjom, związany z rodami szlacheckimi, był ich chwalcą i chwalcą minionych czasów. Pisał na zamówienie wiersze panegiryczne językiem, w którym przepych obrazów szedł w parze z prostotą staroświeckiej składni. Jednym z ulubionych przez niego gatunków był epinikion, czyli pieśń na cześć zwycięzcy na igrzyskach, zawierająca ponadto pochwałę ojczyzny i rodziny tryumfatora, wszechgreckiego święta i bóstwa. Cechą charakterystyczną epinikionu Pindara była kompozycja, która polegała na sumowaniu ornamentów. Można by ją przyrównać do fryzu upiększającego budowlę.<br>Szymonowic debiutował w 1578 r. łacińskim wierszykiem pochwalnym, zamieszczonym przy Gnieździe cnoty Bartosza Paprockiego, ale nie była to zapewne pierwsza próba literacka: być może jeszcze w czasie