Rzewuski, całkiem odmiennie, widział w tym rozbestwieniu przejaw cielesnej mizerii:<br>&lt;gap&gt;<br>Odmówili "pilnowania swej gęby", słów używali jak oręża. Być może prawdą jest, że "wstręt do pióra i książki należał do ich programu", tym niemniej "pisali paszkwile, śpiewali piosenki swawolne" (najczęściej po ukraińsku), a także wiersze. Rzewuski ganił ich ton napastliwy, trywialność, płaskość, niedorzeczność, brak sensu, jałową płodność, a zwłaszcza pogardę dla wiedzy i kultury literackiej. Ganił, ale dostrzegł w tych wadach konsekwencję. Dla Kraszewskiego była to już nieomal strategia:<br>&lt;gap&gt;<br>I jeszcze jedna żelazna zasada - ekonomia trwonienia: czasu, pieniędzy, energii, a także słów. Co do tego wszyscy są zgodni. Lecz dalsze próby