nie wolno tak dużo jeść, kiedy się siedzi". Ach, były też wyśmienite ciasteczka, trochę pokruszone. No, to nic nie szkodzi! Ale zaraz zaczynało nam z kolei doskwierać pragnienie. "Dzieci"! Toż to niedorzeczne! Masz ci los, znów spragniony jeden po drugim! Będziecie pić, jak dojedziemy do szynku". Pragnienie ustępowało stopniowo... . Badt trzaskał z bicza, co czynił wprawdzie przy wjeździe do każdej wsi, ale teraz jeszcze mocniej, co było znakiem, że dojechaliśmy na postój obiadowy. "Zajeżdżaj!" krzyczała mama, szynkarz otwierał wielkie, skrzypiące skrzydła bramy wjazdowej i wolnym krokiem powóz zajeżdżał pod szynk. Hop! Przednie koła, szarpnięcie, zgrzytnięcie i tylne, a wóz piszczał i