że jest - w bezżałobie<br>I biorąc na kolana młodą mgłę - pieszczochę -<br>Ukradkiem z pajęczyny tka zwiewną pończochę<br>Dla brzozy, co tkwi boso na kochanka grobie.<br><br>A opodal - mniej więcej naprzeciw rozstaju.<br>We fraku bezrozumnie skąsanym przez szczura,<br>Na czele kilku cieni żeńskiego rodzaju<br>Nieboszczyk Madaleński - prowadzi mazura.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;KOCMOŁUCH&lt;/&gt;<br><br>Gdy śródlistne trzepoty gilów i jemiołuch<br>Zmącą ciszy cmentarnej ustrój niezawiły -<br>Cień z trudem z zaniedbanej wychodzi mogiły,<br>Cały w rdzach i liszajach - podziemny kocmołuch.<br><br>Słońce, grzejąc zmarłego, roztrwania po trawie<br>Złote krzty - złote supły i złotsze podłużki,<br>A on zmysłem nicości wyczuwa jaskrawie,<br>Jak śmierć w słońcu - w kształt nikłej maleje śmiertuszki