kraty, które zakładano w okienkach komór. Miały one bardzo różne, ciekawe kształty. Proporcje, grubość prętów, kształtowanie zakończeń dawały duże możliwości rozwiązań. Świadczą o tym chociażby materiały zebrane na Kurpiach przez Adama Chętnika, opublikowane w "Polskiej Sztuce Ludowej" (1977, nr 1). Krzyże miały różną wielkość, cmentarne były duże, natomiast małe zdobiły trzon drewnianego krzyża, a czasem i zakończenia ramion. Małe wieńczyły szczyty kapliczek, większe wieże kościelne. W XX w. rozpowszechniły się na wsi żelazne krzyże na cmentarzach, osadzone w kamiennym bądź betonowym cokole. Często kuto krzyże wraz z promieniami, otaczającymi ich środek. Zdobiono je ornamentyką roślinną, kształtowaną symetrycznie po obu bokach centralnego