studnię z wodą ani nawet szklankę wody. Przeciera oczy ze zdumienia... Monstrualnych rozmiarów komórka wbita w piach! Podchodzi jeszcze bliżej. W słuchawce monotonny głos Bociana: To dziecko jest martwe. To dziecko jest martwe. To dziecko jest martwe. Jakby tego było mało, na wyświetlaczu odczytuje numer telefonu: zero, osiem, dziewięć, pięć, trzy, trzy, dziewięć, sześć, pięć, dwa. Swój numer! Cofa się zdumiony... A za zdumieniem pojawia się przerażenie, więc zawraca czym prędzej, biegnie w popłochu. Żar gęstnieje - ścięte białko powietrza. W gardle spieczony kołek. Pić! Pić! Choćby łyk, choćby kroplę jedną - mokrą, wodnistą, chłodną. Nic z tego! Dalej, dalej przed siebie - w bezkres