mianowicie popyt na literaturę rękopiśmienną (dziś powiedzielibyśmy: "drugiego obiegu") może świadczyć "o spadku zaufania do słowa drukowanego. Zjawiska takie stale towarzyszą okresom kryzysu pewnych wartości, które starała się upowszechnić literatura oficjalna, aprobowana przez sfery kościelne czy środowiska dworskie"37. Jest to tłumaczenie nieco anachroniczne, gdyż przenoszące pewne zjawiska dwudziestowieczne &lt;page nr=23&gt; o trzy stulecia wcześniej. W XVII wieku ów kryzys wartości mógł co najwyżej dotyczyć literatury politycznej, nigdy zaś dewocyjnej czy też poezji świeckiej, diariuszy podróży lub pamiętników.<br>Równie mało przekonywająca wydaje się hipoteza, iż ten rozkwit literatury rękopiśmiennej na przełomie XVII i XVIII wieku nastąpił dlatego, że będące w ówczesnym obiegu dzieła