wielkiego wydarzenia jakim był wyjazd, stawało się dla nas coraz bardziej widoczne poprzez nerwową atmosferę panującą w domu. Kufry stały na ziemi w pokoju dziecinnym. Nie były to takie walizy z jakimi podróżowało się koleją żelazną, różniące się od siebie tylko etykietami z nazwiskiem i przemieszczające się codziennie całymi tysiącami tu i tam. Nie! Nasze miały zupełnie osobliwe kształty, tak jak dopasowały się do dziur i wolnych miejsc na powozie. Była więc duża, szeroka i płaska waliza, która leżała na dachu powozu. Wkładano do niej ubrania, tak, że leżały całkiem rozprostowane. Potem "dyndałka", długa i wąska, którą mocowano wysoko, z tyłu powozu. Pakować