układem podwójnym: tworzy go dwójka gwiazd, związanych ze sobą siłami grawitacji podobnie jak na przykład Ziemia i Księżyc. Jasnej gwieździe, dwukrotnie większej od Słońca (to ją właśnie podziwiamy okiem nieuzbrojonym w roli Syriusza) towarzyszy słaba gwiazdka, która obiega jaśniejszą w mniej więcej 50 lat. Na początku XX wieku astronomowie mieli twardy orzech do zgryzienia, próbując wytłumaczyć własności słabej gwiazdki w układzie Syriusza: obserwacje wskazywały na bardzo gorący obiekt, którego masa, równa masie Słońca, skupia się w objętości kuli ziemskiej (z powodu tych niewielkich rozmiarów można go dostrzec dopiero przez silne lunety astronomiczne). W 1927 roku Arthur S. Eddington (1882-1944) pisał:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br>Wkrótce jednak współczesna