z żalu, i ze zdumienia, i z lęku, że płacze. Nie wiem już: mężczyzna czy dziecko? I ciarki mnie przechodzą. A on: - Święta dziewczyno, biała gołębico - powiada, przez łzy to mówi - Dolores, Dolorosa, nie chciałem cię urazić nawet jednym tchnieniem, nie chciałem nic, czego sama nie pragnęłaś, nie chciałem splamić twej niewinności, przecież wiesz co było, chciałem z tobą jak z lilią, Dolores, a ty... - I płacze. Tulę go najtkliwiej, jak potrafię, i myślę: kocha. - Ach, Diego, uspokój się, będzie dobrze, zobaczysz. - Raptem zatrząsł się, krzyknął: - No, popatrz, co ze mną robisz, czego ty mi zadałaś, dziewczyno, co ja czynię doprawdy