smutne.<br>- Bardzo? E, nie, nie tak bardzo. Tak już musi być i już. Nic tu nie wymyślisz.<br>- Babciu. Nie umieraj.<br>Babcia odłożyła szycie i przechyliła się przez stół, wyciągając ręce. Aurelia złapała się ich oburącz, ścisnęła mocno.<br>- Jeszcze mi nie spieszno, jeszcze nie czas - powiedziała babcia. - Jeszcze sobie potańcuję na twoim weselu! Jeszcze nawet i twoje dzieci będę chować!<br>Trwały tak z wyciągniętymi rękami - złączone uściskiem - patrząc na siebie oczami o tym samym kolorze. Dłonie babci były duże i mocne. Aurelia miała wrażenie, że z nich przepływa przez jej własne ręce nie tylko ciepło i siła, ale coś więcej; przez chwilę