czasu, aż widz nie odczuje tego na własnej skórze. I nie chodzi tu o powtarzanie zarzutu nieczytelności przekazu, lecz o zdanie sobie sprawy z tego, że tzw. teoria przestrzeni pozakadrowej nie została wymyślona przez Królikiewicza, lecz rodziła się przez lata, wraz z rozwojem kina i w najlepszych jego utworach była twórczo i sugestywnie wykorzystywana. Czy ktoś może zarzucić Orsonowi Wellesowi, że ogranicza swą akcję do ciasnych ram kadru filmowego? Czy można podobny zarzut postawić Antonioniemu, Bergmanowi, Wajdzie czy Coppoli? I dziesiątkom innych reżyserów? <br>Królikiewicz swój problem z przestrzenią filmową znów rozwiązuje tautologicznie. Zbyt jednoznacznie. Zbyt wprost. Długie panoramy wokół osi kamery