konwencjonalne reguły sztuki wierszopisarskiej.<br>Ponieważ już w potocznej łacinie III-IV w. zaczęły zanikać różnice iloczasu, rozluźnieniu uległ metryczny system wiersza, coraz trudniej było systemem tym bezbłędnie się posługiwać. Pojawił się system nowy, na który złożyły się trzy reguły: izosylabizm, unormowany rozkład akcentu i rym.<br>Wiersza stopowego przecież nie zaniedbano, tyle że o budowie stóp coraz częściej decydowała nie długość sylab, lecz miejsce przycisku. Z czasem - pamiętać jednak należy, że proces, o którym mowa, trwał przez stulecia, więc zmian w tym względzie dokładnie datować nie można - heksametry i pentametry zaczęto rymować, łącząc rymem cezurę z klauzulą. Takie wiersze nazywa się leoninami (jakoby