zemdlenia.<br>- Nie wiem, snuję przypuszczenia...<br>- U niego wszystko jest możliwe. Musieliśmy chyba upaść na głowę, żeby właśnie jego z tym majdanem wysyłać!...<br>Nastrój w pracowni doszedł do pełni rozkwitu, sięgając z jednej strony szczytów niepokoju, a z drugiej dna przygnębienia, kiedy nagle otworzyły się drzwi wejściowe i przedmiot oczekiwań nie tyle wszedł, ile wpląsał do biura w radosnych piruetach i z triumfalną pieśnią na ustach. Nieprzytomny ze szczęścia Lesio rzucił się do rąk zaskoczonej pani Matyldy, strącając z jej stołu wazonik z kwiatkami, we wdzięcznych hołubcach przebył korytarz i wraz z ostatnim, ognistym obrotem, przy samych drzwiach własnego pokoju dokonał swego