nieszczęścia matki odsłonić, że to znak umówiony, za którym kryły się tajemnice. <br>Kiedyś szły z Różą ulicami. Wiosennym popołudniem. Kasztany rozprostowały już zielone pięści, przebaczyły, zakwitły. Ludzie w porozpinanych płaszczach mrużyli oczy od słońca, udawali, że im za gorąco. Marta także rozwiązała szalik i powłóczyła nogami; nie z prawdziwego zmęczenia, tylko żeby od razu spoufalić się z wiosną, żeby nie zauroczyć jej zachwytem. Zapach kwietnia przesączał się przez dym, kurz i benzynę. Róża mocno trzymała w dłoni rękę Marty, jedwabny płaszcz chrzęścił, matka szła szybko i wcale nie żądała, żeby z powrotem zawiązywać szalik, bo słońce zajdzie niedługo. Marta powzięła nadzieję na