nośnych ku przodowi, przed środek ciężkości, aż obiekt latający zwiększając kąt natarcia skrzydeł straci stateczność i opadnie ogonem do dołu nieomal pionowo na podłoże. Wydatne zwiększenie oporu i równocześnie siły nośnej umożliwia nader powolne lądowanie. Jest do pomyślenia uzyskanie podobnej umiejętności przez szybujące owady bezskrzydłe.<br>Wystarczyło przesunąć skierowane ukośnie ku tyłowi pleury w ustawienie boczne i efekt był gwarantowany. Musiał więc powstać mechanizm mięśniowy i stawowe połączenie u podstawy pleur, umożliwiające ruchy pleurami. Mamy dowody na to, że rzeczywiście tak się działo. Znajduje się larwalne skrzydła karbońskich owadów, będące w istocie pleurami, które zachowują się w różnorodnej orientacji w stosunku do