i samotna - zakończyła. - Zmieniłam o niej zdanie, ale nie sądzę, aby mogła nam pomóc w sprawie Zuzi. <br>- A ja nie zmieniłem zdania - odrzekł. - Uważam, że ta konfrontacja jest konieczna. <br>- Więc kiedy?<br>- Jeszcze nie wiem. Musimy się do tego przygotować. <br>Hanka zaprosiła Ewelinę i Tadeusza na obiad. Drzwi otworzyła pokojówka z tym samym nieprzytomnym wyrazem oczu, ale zaraz na ich spotkanie wyszedł pan domu. Wysoki o pięknej sylwetce i szlachetnie osadzonej głowie. Miał ciemne siwiejące na skroniach włosy i wydał się Ewelinie olśniewająco przystojny. Wszystko się jej w nim podobało, sposób rozmowy, uśmiech, który uznała za czarujący. Zaprosił ich do salonu na aperitif