pisze się o znacznie większym nasileniu samobójstw w mieście niż na wsi (w miastach zaś proporcjonalnie do ich wielkości), potwierdzają to także badania empiryczne. Przyjęto nawet powszechnie uważać samobójstwo za swoisty, negatywny wytwór miejskiego stylu życia, za zjawisko specyficznie miejskie. Wynika to z tych teoretycznych przesłanek, do których założenie o typowo miejskim fenomenie samobójstw wyjątkowo dobrze przystaje. Rozstrzygają jednak fakty: nawet nie potwierdzające teorii mają większą wagę niż najbardziej uzasadnione oczekiwania. ((...)). Jest to szczególnie ważne w diagnostycznych badaniach społecznych przy podejmowaniu problemów nowych, w których prawidłowa diagnoza sytuacyjna jest początkiem skutecznych działań profilaktycznych. A taki właśnie jest rozważany problem.<br><br>Nie ulega