jakimi innymi łączył się bezpośrednio. Dajmy na to, element numer jeden ma zetknąć się określonymi powierzchniami z szóstką innych; każdy z nich "wie" to samo o sobie. W ten sposób liczba informacji zawartej w poszczególnym elemencie może być bardzo nikła, ale poza nią potrzebny jest tylko pewien wyzwalacz, pewien sygnał typu: "Uwaga! Niebezpieczeństwo", na który wszystkie wchodzą we właściwe konfiguracje i powstaje momentalnie "mózg". Ale to tylko prymitywny schemat, &lt;orig&gt;astrogatorze&lt;/&gt;. Przypuszczam, że sprawa jest bardziej zawiła, choćby dlatego, że takie elementy na pewno dość często ulegają zniszczeniu, co jednak nie może się odbić na działaniu całości...<br>- Dobrze. Nie mamy czasu, aby