gnoma, o wiele wspanialszego niż rezydencja jej ojca. Gdy powróciło życie i przytomność, widzi się na wysokim, mięciutkim posłaniu wpośród przepysznych mebli i zwierciadeł. U stóp posłania klęczy młodzian o przyjemnym wejrzeniu i czyni gorące wyznania miłości. Oprowadza ją potem po rozkosznych komnatach swej siedziby podwodnej i po ogrodzie, kędy tysiączne chóry słowików kląskały pieśń miłosną, na drzewach zaś czerwieniły się najprzedniejsze jabłka, soczyste gruszki i przerozkoszne, od ananasu lepsze, brzoskwinie. Ale wszystkie te cudeńka nie rozchmurzyły ani jednej zmarszczki na czole kiężniczki świdnickiej. I daremnie złośliwy &lt;orig&gt;gizd&lt;/&gt;* pokrywał swą twarz coraz przymilniejszymi uśmiechami. Nic nie wskórał. <br><br>Postanowił tedy działać inaczej