na portret Kartezjusza,<br>Levy straszliwie się rozjuszał<br>i syczał mściwie: Jezuito!<br>Już ja ci zniszczę to cogito!<br>Rozdepczę je jak wstrętną żabę!<br>O, znam ja strony twoje słabe<br>i unicestwię jednym ciosem<br>nędzne cogito wraz z Logosem!<br>Tu milkł i długo zbierał ślinę,<br>po czym posyłał mu pacynę.<br><br>Po latach tytanicznych zmagań<br>z obmierzłą Myśli kreaturą<br>błysnęło w dali nikłe światło<br>i Levy poczuł, że jest górą.<br>Robiąc na przemian epoche<br>ze swoim słynnym voila,<br>osiągnął wreszcie Wesenschau,<br>tak jasny jak dwa razy dwa.<br>Zrozumiał nagle mianowicie,<br>że musi być gdzieś dziura w Bycie,<br>i to nie na obrzeżach - skądże! -<br>ale