pełnym szarości, welonowych mgieł, ciszy martwoty, przerywanej tylko z rzadka krakaniem wron, szczekaniem psów, Nika i Bera, które mieliśmy opuścić i celnymi strzałami pana Trawińskiego, którymi zraszał on niby kropelkami maleńkich śmierci miedzyńskie ugory. Nasz kilkuletni pobyt dał temu zakątkowi parę lat rozkwitu, dał mu urodę istoty zadbanej i bliskiej, użyczył mu pogody ludzi, którzy tu dłużej lub krócej przebywali, dobrobytu, może trochę więcej niż dobrobytu, łudząco przypominającego dostatek, chociaż na pewno nie bogactwo. Teraz Miedzyń przechodził w ręce nowego właściciela, który nie tylko nie zapłaci ojcu umówionej sumy sprzedażnej, ale pogrąży majątek w nędzy, brudzie i zaniedbaniu, z których Miedzyń