i budowę wersową, różnicując fakturę (Krych) <br>bądź zachowując stały, elementarny układ homorytmiczny głosów (Żukowski), nieznacznie <br>go ożywiając (Poradowski Msza Polska,1925). W mszach z towarzyszeniem organów <br>dodawano również wstępy i zakończenia organowe (np. Chlondowski Msza polska <br>"W prochu przed Tobą" b.r.). W tej poetyce skromnych środków, związanej bezpośrednio <br><br>z użytkowością, np. jedno wielogłosowe opracowanie funkcjonowało z różnymi tekstami <br>w kilku częściach (Chlondowski, Poradowski), uwagę zwraca wyczucie stylu harmonicznego <br>(Poradowski) czy śpiewność frazy (Żukowski).<br> Kolejna, ważna i chyba dominująca tendencja stylistyczna (w grupie mszy polskich), <br>wiązała się z oddziaływaniem XIX-wiecznej tradycji i poetyki sentymentalizmu, <br>wszechobecnego nie tylko w tekstach mszy