człowieka potępionego: rozpaczą czy trwogą, czy jeszcze inaczej, jest on w każdym razie stanem "śmierci niemożliwej". Słowo "potępienie" ma pierwotnie sens religijny. Potępienie jest tutaj zawsze "wobec Boga". Ale sens ten wcale nie wiąże się z religią w sposób konieczny. Potępiać może każdy, kogo kocham, kogo w najgłębszej pokorze ducha ubóstwiam, kogo całą ciszą mego bytowania proszę, aby mi praw do tej miłości nie odmawiał. Tylko potępienie przez aktualnie lub potencjalnie ukochanego jest chorobą na śmierć i tylko ono jest prawdziwym problemem dla człowieka. Piekłem człowieka nie jest niebyt metafizyczny, lecz byt skazanego na "beznadziejność niemożliwej śmierci" &lt;page nr=198&gt; <br> Kierkegaardowski archetyp doświadczenia nicości