wpadam do pokoju jak bomba. Zatrzaskuję za sobą drzwi. To się udziela. Sama zachowuję się teraz jak wariatka. Podstawiam pod próg wielki fotel, mając w zamiarze zaparcie nim drzwi, by odeprzeć każdy ewentualny pochodzący z zewnątrz atak. Z duszą na ramieniu sprawdzam jeszcze sumiennie, czy aby kogoś nie ma w ubikacji i w łazience. Uff, jestem nareszcie zupełnie sama. Ale nic mi nie lepiej. Ja się chyba obalę. Coś dusi mnie w gardle, trzęsę się w sobie, cała chodzę. Łba mało mi nie rozsadzi. To wszystko jest za mocne, zbyt drastyczne. Ja tego nie wytrzymam. Wszystkie widziane obrazy, odebrane wrażenia cisną