dbał o estetykę dekoracji i o dopasowanie ich (w miarę fiansowych możliwości) do tekstu; zachwycał się tymi, które były utrzymane w najbardziej klasycznym stylu: winny być "lekkie, ozdobne, różnorodne", ale zarazem "wspaniałe, wzniosłe, szlachetne". Nie lubił przesadnej "naturalności" ani w grze, ani w kostiumach; przedkładając względy estetyczne nad prawdę historycznego ubioru twierdził, że ważniejsze jest podkreślenie przez kostium urody aktorki niż dopasowanie stroju do epoki i roli, co czasem jest wręcz niewskazane. <q>„Aktorzy recytowali swoje kwestie nienaturalnie, zaznaczając cezurę i kadencję wiersza, zwróceni zawsze twarzą ku publiczności, do której nie było im wolno odwrócić się plecami. Hamowało to ich ruchy