zadośćuczynienie. Jak dzieci opłakują śmierć rodziców, którzy i tak kiedyś by umarli, tak opłakujemy przedwczesny zgon przeżyć. Ale Suzanne nie śpiewa jeszcze swemu sercu żałobnej pieśni. Moc przeżycia nie skonała w niej ze szczętem, drzemie w letargu, czekając nowego przebudzenia. Czeka, jak na ową misę, którą podają wokół stołu na uczcie, nakazuje czekać Epiktet: "Sięgasz i nabierzesz sobie skromnie; misę niosą dalej: nie zatrzymuj jej i jeśli nie przyszła do ciebie, to nie zwracaj dalej pożądania ku niej, lecz czekaj, aż nadejdzie twa kolej".<br>Nie od razu poznałem Suzanne. Wieczorem, gdy &lt;page nr=37&gt; przybyliśmy do naszego obozu, nie było jej wśród sennych postaci