świata nie dostrzegali pracy jako jedynej podstawy egzystencji człowieka, niczym nie przyczynili się do ugruntowania w świadomości zbiorowej zrozumienia dla wartości życia opartego na pracy. W miejsce tej postawy zdobywczej wprowadzili jałowe sny i marzenia o życiu, przygnębiający i zrezygnowany pesymizm, w miejsce rzetelnego i twórczego wysiłku chimeryczne nastroje, przerosty uczuciowości i literacko-estetyczny stosunek do rzeczywistości, z którego nic wartościowego dla życia nie wynikało. Brzozowski był oczywiście zbyt inteligentny i sam był w istocie duszą romantyczną, aby mógł całkowicie odrzucić duchowe zdobycze romantyzmu. Uwielbiał Mickiewicza i Słowackiego, przyznawał szczerość ich poglądom. Widział w nich wzór życia na najwyższym poziomie odpowiedzialności