naprzeciwka. Nazywają go tu "Papi", czyli dziadek. Wejdzie, gdy leżę pod kroplówką, kiwnie z dezaprobatą lub współczuciem głową, podejdzie do okna, posiedzi w fotelu. Nigdy się nie odzywa. Lubi wziąć coś ze stołu, pooglądać, a niekiedy też czymś się posłużyć. Do lusterka robi małpie miny, papierosa pakuje do ust i udaje, że pali, długopisem zasmarowywuje moje kartki. Chce widocznie zademonstrować swoją umysłową sprawność. Jest taki kochany, biedny. Szkoda tylko, że te wizyty u mnie raczej szybko mu się nudzą i machając mi na odchodnym "au revoir", drepcze gdzieś sobie dalej. Nie wiem co mu dolega, z jakich powodów tu się znajduje