siostro" i zapominasz o nich zamykając za sobą drzwi szpitala czy przychodni.<br>&lt;au&gt;Małgorzata Wiankowska&lt;/&gt;<br><br>Katarzyna<br>- Nie wiem, dlaczego zostałam pielęgniarką - mówi wolno i z namysłem.<br>- Po prostu nią zostałam. Trafiłam na oddział intensywnej terapii, ale zawsze chciałam pracować na onkologii. Pisałam mnóstwo podań z prośbą o przeniesienie i wreszcie się udało. Pierwszy dzień pamiętam do tej pory. To był ośmioletni chłopiec, który czekał na pobranie płynu rdzeniowo-kręgowego dziesięciocentymetrową igłą. Miałam przy nim siedzieć. Przy pobieraniu strasznie krzyczał, pluł i kopał, trzeba było go mocno trzymać. A przecież wszystko można było zrobić tak, żeby go nie bolało. Wtedy jeszcze tego nie